CANTICA GLORIOSA: CANITICUM 5

CANITICUM 5

¹In profundis sub radicibus mundi, ubi nullus calor habitat neque stella lucet, ibi Amphisbæna, serpens ille antiquus, solium suum occupavit.
²De atro solio pruinæ insolubilis facto in glaciem aspexit et dixit: “Hoc erit meum imperium, et nemo id e manu mea eripiet.”
³Et circum se velamina tenebrarum traxit et ruina se vestivit, et coronam glacialem fronti suæ posuit.
⁴Tum e glacialibus profundis spiritus iræ et superbiæ, famis et fraudis evocavit, et eis terroris formas dedit.
⁵“Lucavi vocabimini,” inquit, “nam vos estis lumina regni mei, singuli signum ad ruinam, singuli flamma quæ non calorem dat sed animam devorat.”
⁶Dæmones autem ante eum humiliter se inclinaverunt, alis nigrissimæ noctis præ metu complicatis, vocibusque eorum mendaciis et lamentatione resonantibus.
⁷Amphisbæna singulis Lucavis lapidem concessit, e medulla stellarum mortuarum quæ in fovea sepultæ iacent excisum.
⁸“Hic Lapis erit sicut cor tuum,” inquit. “Etsi caro tua divisa fuerit, si integra manebit, permanebis; nam intus est frustum animæ tuæ.”
⁹Et Lapides luce fœdissima, rubra et aurea et semper mutabili, quasi ipsa proditione arderent, fulgebant.
¹⁰Tum Lucavi Orco imperium ceperunt, quisque princeps suo loco, et Amphisbæna crudelitate eorum gaudebat.
¹¹Unus erat Sodiarc, qui pacta init et volentes damnationi ligat, cuius flamma omnia consumit sed numquam exuritur.
¹²Et erat Rofel, qui flatus hominum numerat et silentium viventibus affert, et qui tempestates in vinculis regit.
¹³Et Vormav, qui Ivalim velut tonitru calcat, et qui est iudex cuius sententiam nemo cognoscere potest.
¹⁴Lucavi duodecim erant, et nomina eorum maledictio in ore iustorum, et susurrus spei impiis.
¹⁵Et Amphisbæna dixit eis: “Exite et seminate ruinam inter homines; quærite superbos, esurientes, vindicativos, et date eis Lapides vestros.”
¹⁶Et accipient imaginem tuam, et in eis nascetur semen regni mei super faciem Ivalis.
¹⁷Sed Lapides non frangi poterant, nisi igne increato, neque abici, nam semel sumpti animæ portantis adhærent.
¹⁸Multi Lapides concupiverunt, nam potestatem et robur sæculorum contulerunt, tamen pretium eorum anima erat, donum autem eorum, servitus.
¹⁹Et Dominus in cælo hoc cum dolore vidit, quia homines ad lucem formaverat, et nunc ad tenebras et glacialem abyssum conversi sunt.
²⁰Sed non locutus est, quia tempus Filii eius nondum venerat, et plenitudo iræ attingenda erat antequam misericordia descendere posset.
²¹Tum vox Domini in illo loco terribili non amplius audita est, et ignis oculorum Eius ab abysso congelato recessit.
²²Et ecce, Amphisbæna in solio convoluto se erexit, vultibus ad Orientem et Occidentem conversis, et halitus eius mors erat.
²³Ad silentium locutus est, et ex eo evocavit septem spiritus potentes, quos Lucavi nominavit.
²⁴Unicuique nomen dedit non pronuntiatum inter homines, nam linguam usturabat et sanguinem frigescebat.
²⁵Et vestivit eos pulchritudine fœdissima ac terribili, formis draconum, bestiarum, et umbrarum mobilium.
²⁶Voces eorum multæ erant, oculi flammæ, et post eos sequebantur dolus, odium et desperatio.
²⁷Solia eis ex lapide nigro fecit, et aulas in glacie exstruxit, mærore et lacrimis sculptas.
²⁸“Erit mihi,” inquit, “principes, et imperium meum vestrum erit, ut tormentes deiectos et dominer.”
²⁹Et quia mei estis et spiritus mei, non transibitis sicut mortales transeunt, neque confringemini sicut res infirmæ.
³⁰Et lapides protulit, septies numero, interiori quodam igne micantes, quamvis tactu frigidi.
³¹In singulos partem animæ suæ effudit, et frustum animæ Lucavorum quibus formata erat.
³²“Hæc,” inquit, “servate, nam dum illa integra manent, ita vos permanebitis, immortales, immemores et indelebiles.”
³³Et lapides manibus et unguibus et mundis acceperunt, et se ante eum inclinaverunt, æternum iusiurandum præstantes.
³⁴Et abyssus gaudio contorto et impio repletus est, et fundamenta Inferni risu eorum contremuerunt.
³⁵Deinde profecti sunt, quisque ad regnum suum destinatum in frigore, et palatia angoris ac desolationis ædificaverunt.
³⁶Et in atriis suis spiritus minoris generis evocaverunt, eos nominibus et catenis ligantes, ut servirent et proderent.
³⁷Mortales qui de potestate somniabant susurris trahebantur, et cum illis principibus pacta inierunt, animam pro umbra dans.
³⁸Sed lux Domini non diu morata est ubi talia fiebant, et cæli portas suas præ dolore clauserunt.
³⁹Iam enim lapides alte fixi sunt, et Infernus maiestate profana vestitus, et bellum contra sanctitatem inceptum est.
⁴⁰Tum Lucavi imperium suum extenderunt, et halitus præsentiæ eorum spem in cinerem et gaudium in silentium convertit.
⁴¹Regna quæ oblita sunt vocem Domini facta sunt tamquam agri incultæ, maturi ad seminandum mendacium.
⁴²Somnia in corda regum miserunt, et visiones superbis ac crudelibus, cupiditatem thronorum æternorum excitantes.
⁴³In templis diu desertis aras suas fecerunt, sacerdotesque ex iis qui obscuram scientiam sitiebant formaverunt.
⁴⁴Sanguinem sanctum, dolorem sapientiam appellabant, et in dolore mysteria sua docebant.
⁴⁵Bestias profundi evocaverunt, et creaturas pruinæ glacieique, custodes viarum vetitarum constituentes.
⁴⁶Et quocumque ambulabant, stellæ obscurabantur, et firmamentum dolore pro filiis hominum suspirabat.
⁴⁷Attamen Dominus in cælo omnia videbat, et in silentio eius erat iudicii pondus.
⁴⁸Non enim oblitus est fœdus suum, neque reiecit voluntatem suam, quamvis diu trans velum moratus sit.
⁴⁹Lucavi de sua vi gloriabantur, et prophetas qui adhuc in nomine Domini clamabant deriserunt.
⁵⁰“Ubi est Deus tuus?” irriserunt. “Numquid descendet iterum et ambulabit in medio tui, sicut in diebus primis?”
⁵¹Et tremuit populus, sed multi declinaverunt, putantes lucem defecisse et tenebras veritatem factas esse.
⁵²Throni eversi sunt, et simulacra in excelsis collocata sunt; ignis superbiæ devoravit gentes multas.
⁵³Et tamen quædam corda firma manebant, quorum radices ad primos dies pertinebant, cum Dominus appropinquabat.
⁵⁴Hi legem in secreto custodiebant, et in speluncis silvisque verba sacra ad lucem candelarum susurrabant.
⁵⁵Lucavi eos quæsiverunt, sed non invenerunt; nam Dominus reliquias sub alis suis invisibiles protexit.
⁵⁶Et lapides, quamvis abditi, in profundo leviter fulgebant, et animæ eis vinctæ mundum hominum desiderabant.
⁵⁷Non solum dominium sed etiam corruptionem sitiebant, ut destruerent quod in sanctitate perfectum erat.
⁵⁸Ergo non solum gladio et igne, sed etiam lingua subtili et veritate venenata bellaverunt, ut anima ante carnem moreretur.
⁵⁹Tum Ivalis sub vestigiis eorum ingemuit, et flumina cursus suos defugerunt, et venti gemitu amari facti sunt.
⁶⁰Sol interdum velabatur, et luna faciem non ostendebat, et omnes cæli luctu vestiti videbantur.
⁶¹Lucavi præ terrore suo exsultabant, nam timor corona eorum erat, et clamor desolatorum carmen eorum.
⁶²Pacta cum impiis pepigerunt, eos vinculis cupiditatis vinctos, et reges eos appellaverunt, quamquam servi munere fungerentur.
⁶³Sic malum in Ivalim ingruit, et antiqua harmonia fracta est sicut lyra cuius chordæ fractæ sunt.
⁶⁴Sed lapides quos portabant — illi lapides mirabiles — tamen ardebant igne profundi, inextinguibili et æterno.
⁶⁵Nam ibi obsignata erat cuiusque robur et umbra animæ eius, et quicumque lapidem teneret, omnino deleri non poterat.
⁶⁶Ne gladius quidem veritatis fabricatus eos penitus discerpere posset, nisi prius voluntas cælestis percuteret.
⁶⁷Itaque superbi facti sunt, hi reges tormentorum, ultra mortem similiter et vindictam se esse putantes.
⁶⁸Dominus autem non irridetur, neque cæcus est, et omnia festinant ad finem quem constituit.
⁶⁹Non patietur impios in æternum prosperari, neque superbos diadema sine responso gerere.
⁷⁰Nam dies veniet cum Ivalis tremebit, et velum inter regna in duas partes scindetur.
⁷¹Tunc maledicti proiicientur, et lapides eorum sicut vasa fictilia in monte confringentur.
⁷²Dominus spiritum furoris sui emittet, et ignis magnus tenebras ab profundis purgabit.
⁷³Nomina Lucavorum oblivione obliviscentur, monumenta eorum dispergentur, memoria in pulverem conterentur.
⁷⁴Lacrimæ innocentium in gaudium congregabuntur, et suspiria fidelium in carmina convertentur.
⁷⁵Quamquam enim nox longa est, et stellæ sicut cineres cadunt, tamen venit aurora voluntate Altissimi.
⁷⁶Reliquiæ exsurgent, et voces eorum erunt sicut sonitus aquarum multarum, dantes gloriam Domino.
⁷⁷Benedictus sit qui sedet super circulum mundi, cuius iustitia ardet in æternum et misericordia eius omnia sustinet.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷CANTICA
        ▷CANTICA GLORIOSA
            ▶1—2—3—4—5—6—7

English | Latin | Ελληνική