CANTICA GLORIOSA: CANITICUM 2

CANITICUM 2

¹Diebus ferri et fumi Dominus super excelsa descendit, et ecce, Ivalis vidit, et cor eius contristatum est.
²Ubi enim olim greges pascebantur, nunc hastæ hominum micabant; et ubi pueri canebant, nunc tubæ belli ululabant.
³Ruinas urbis olim ambulavit, et ibi nihil vivum præter muscas et ignem vidit.
⁴Lapides nigrati sunt, muri diruti, et ossa occisorum in pulvere insepulta iacebant.
⁵Et locutus est Dominus, dicens: Ubi est nunc gaudium quod accendi? Ubi est pax quam plantavi in cordibus vestris?
⁶Dedi tibi ferrum ad messem, et tu convertisti illud in guttur fratris tui.
⁷Flammam tibi pro calore et pane ostendi, ecce, domibus et carne eam pavisti.
⁸Nonne te ex luto formavi et inspiravi tibi misericordiam? Manus tamen tuæ plenæ sunt astutia et crudelitate.
⁹Cæli voce eius tremuerunt, et stellæ oculos retraxerunt, erubescentes ob violentiam infra.
¹⁰Dominus stetit super montem ubi olim docuerat filios hominum, et voce magna flevit.
¹¹Ego ad te veni quasi pastor ad gregem dispersum, et vos mordebatis manum quæ vos collegit.
¹²In medio tui habitavi, et semitas tuas ambulavi; et tu contra me calcaneum elevasti.
¹³Tempore primæ messis, gaudebam tecum; nunc lugeo, quia messem generis tui fecisti.
¹⁴Et vidit reges Ivalis superbia indutos et imperio armatos, et corda eorum tamquam lapides.
¹⁵Respexit scribas et divinatores eorum, qui nomen eius nominabant sed eum nesciebant.
¹⁶Templa manu facta contemplatus est, foris aurata sed intus cava, ubi nulla preces impura ambitione surgebant.
¹⁷Pauperes oppressi sunt, iusti occisi sunt, et innocentes vultus suos a luce averterunt.
¹⁸“Num in cœtu homicidarum in æternum commorabor,” dicit Dominus, “num in medio proditionis et sanguinis solium meum ponam?”
¹⁹Immo, non manebo ubi non amatus sum, neque habitabo ubi oblitus sum.
²⁰Tum surrexit ventus, et dedit tonitrus vocem suam, et omnis creatura substitit ut audiret iudicium eius.
²¹Bestiæ siluerunt, et aquæ cursum suum cessaverunt, et cælum humile inclinatum est.
²²Et Dominus declaravit: Tempus venit mihi ut Magnum Decretum faciam, et ut ad altitudinem ascendam.
²³Tunc avertit Dominus faciem suam a valle altarium fractarum et a turribus excelsis quæ in vanum ædificatæ sunt, et convertit oculos suos in cælum.
²⁴Formavi mundum, inquit, sapientia, et rigavi misericordia, et seminavi iustitia.
²⁵Vos autem dolorem messuistis, et in fruge vastitatis gloriati estis; opus manuum vestrarum in rubiginem est.
²⁶Num tibi imperavi ut proximum tuum occideres? Num mihi delectabantur carne combusta et horrea direpta?
²⁷Attamen nomen meum in vexillis ponitis, et ira inceditis, ultionem sub specie devotionis postulantes.
²⁸Si os tuum me laudat, pedes autem tui ad sanguinem effundendum currunt, meus es?
²⁹Dominus manum suam super aquas extendit, et illæ turbatæ sunt sub dolore eius.
³⁰Vocem suam super ventos extulit, et per ultimas Ivalis fines perlata est.
³¹Notum sit in omnibus populis et linguis: Ambulavi cum hominibus, et ipsi spreverunt me.
³²Minuisti te paulo minus quam astra, et descendisti ad abyssos ignorantes bestiarum.
³³Leo fame interficit, sed tu superbia; serpens timore percutit, sed tu ludendo.
³⁴Quid vobis faciam, filii pulveris, qui gladium plus quam aratrum seminatoris diligitis?
³⁵Constituistis super me regem, et adoravistis ante simulacra ferrea et humana.
³⁶Frangitis panem in occulto, et pacem loquimini labiis vestris, sed in corde vestro est malitia.
³⁷Propterea avertam faciem meam a te, sicut se abscondit sol a terra umbrarum.
³⁸Non movebitur amplius spiritus meus in consiliis tuis; ero quasi qui e longinquo est.
³⁹Ad verbum eius obscurati sunt cæli, et Ivalis sub pondere luctus eius contremuit.
⁴⁰Arbores demissæ sunt, et flumina murmurare cessaverunt, et omnia mærore siluerunt.
⁴¹Tum Dominus iterum locutus est, voce eius humili et terribili: Hæc est magna sententia.
⁴²In Paradiso locum meum collocabo, et nemo me videbit nisi qui in veritate ambulant.
⁴³Qui diligunt me, custodiant mandata mea, etsi ab oculis eorum abscondar.
⁴⁴Iusti sustineant, et mundi stabiles permaneant, quoniam ad eos revertar in fine dierum.
⁴⁵Et avertit se Dominus a facie montium, et tenues facti sunt colles.
⁴⁶Ventus cantum suum destitit, et aves cæli alas suas silentio complicaverunt.
⁴⁷Quia obscuratum est gaudium mundi, et lux præsentiæ eius subtracta est de medio populorum.
⁴⁸Non iam Ivalis in vestigiis Eius florebat, nec aquæ Eius risu fulgebant.
⁴⁹Et magna quies in omnibus terris orta est, quoniam Dominus notum fecerat iter suum.
⁵⁰Filii hominum eum in excelsis quæsiverunt, et nihil nisi resonationem vocis suæ invenerunt.
⁵¹In profundis scrutati sunt, et ruinas superbiæ suæ tantum invenerunt.
⁵²Tum venerunt prophetæ et insani, clamantes: Ecce hic est; et ecce illic est!
⁵³Sed Dominus non erat in clamoribus eorum, neque in templis eorum vi et vana gloria ædificatis.
⁵⁴Non enim amplius habitavit in tabernaculis immundorum, neque in cœtibus iniquorum.
⁵⁵Tamen mundum sine teste non reliquit, nam lex eius velut ignis in ossibus fidelium permansit.
⁵⁶Et spiritus eius ferebatur in locis occultis, sicut ros in radice occulta.
⁵⁷Beati qui præcepta eius custodiebant, quamvis cæli æs essent et Ivalis ferrum.
⁵⁸Beati qui esurientes paverunt et nudos vestierunt, quamquam nullus angelus nomina eorum vocavit.
⁵⁹Beati qui dixerunt pacem in hora belli, et misericordiam in die iræ.
⁶⁰Nam talibus Dominus susurravit nocte, et non sunt omnino derelicti.
⁶¹Quamquam tardavit, non oblitus est eos; quamquam recessit, non dormitavit oculus eius.
⁶²Quia segregat Dominus reliquias, ne consumatur orbis terrarum.
⁶³In cordibus eorum abscondit memoriam suam, et in manibus eorum semen promissionis suæ.
⁶⁴Et humiliter per desolationem ambulaverunt, nomen Altissimi in silentio ferentes.
⁶⁵Et cum titubarent, invisibiles eos sustentavit; et cum flerent, lacrimas eorum collegit.
⁶⁶Nam quamvis gentes corriperet, misericordia eius adhuc ardebat, sicut carbo sub cinere.
⁶⁷Et factum est ut Dominus faciem suam ad cælum converteret, et velum inter mundum et gloriam eius sublatum est.
⁶⁸Sileverunt tubæ cherubim, et porta splendoris septem sigillis clausa est.
⁶⁹A monte altissimo usque ad profundissimum chasmam, silentium diffundebatur quod nemo frangere poterat.
⁷⁰Nam gloria Domini abierat, et Ivalis sub umbra doloris sui ingemuit.
⁷¹Attamen in excelso cælo fletus erat, et angeli casum hominis lugebant.
⁷²Et non est locutus Dominus amplius in turbine, neque in igne, neque in tremore montium.
⁷³Sed in quiete paravit diem salutis, et in occulto horam misericordiæ.
⁷⁴Quoniam iustus est Dominus, et iudicia eius vera; et in corde eius æterna est misericordia.
⁷⁵Meminit pulveris ex quo facti sumus, neque obliviscitur flatum quem insufflavit.
⁷⁶Ideo non peribit Ivalis in æternum, neque promissum in sepulcro obliviscetur.
⁷⁷Redibit enim Dominus in potentia et gloria, et lux vultus eius sicut flamma operiet orbem terrarum.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷CANTICA
        ▷CANTICA GLORIOSA
            ▶1—2—3—4—5—6—7

English | Latin | Ελληνική