MAGNA PROPHETIA SAPIENTIÆ: CAPUT 3

CAPUT 3

¹Et Elior descendit de monte ubi Dominus locutus erat, et cor eius ardebat intra eum sicut ignis accensus in ligno arido.
²Ær vallium inferiorum crassus erat fumo focorum et clamoribus mercatorum, et mundus infra cæcus videbatur ad gloriam supernam.
³Attamen Elior non timuit, quia Spiritus Domini super eum fortis erat, et ambulavit quasi missus.
⁴Primum ad regnum Delmar venit, ubi silvæ circa vicos dense crescebant, et homines artifices et laborem quietum noti erant.
⁵Ibi in foro, sub campana ænea turris horologii, stetit, et clamavit, dicens:
⁶“Audite, o populi Delmar! Tempus exspectationis ad finem appropinquat! Dominus, qui cælos formavit, Filium suum inter vos mittere parat!”
⁷“Ambulabit quocumque ambulas, et verba Paradisi loquetur. Aures surdorum aperiet et corda amarorum solvet.”
⁸“Averte oculos tuos a nummo tuo et arte tua. Munda manus tuas et præpara animas tuas. Dies enim lætitiæ veniet sicut fur in nocte.”
⁹Et multi convenerunt ut audirent, et quidam spiritu commoti sunt, et interrogationes sincero corde rogaverunt. Alii vero riserunt et dixerunt: “Quis est hic stultus qui de deis loquitur ut homines ambulant?”
¹⁰Et quidam dixit, “Dii in tonitribus et igne loquuntur, non in pulvere viæ. Abi, vates insane.”
¹¹Elior tamen remansit et in agris et iuxta flumina prædicavit. Cum agricolis et mendicis, cum viduis et pastoribus locutus est.
¹²Quidam crediderunt, et pauci eum secuti sunt cum Delmarem reliquit ut orientem versus in Avarum iter faceret.
¹³Avarus, terra litteratorum et iudicum, regnum turrium et templorum erat, ubi volumina gladios numero superabant et verba instar aromatum permutabantur.
¹⁴Ibi Elior ad radices Templi Sapientum stetit et vocem suam velut tubæ sustulit, clamans:
¹⁵“O Avar! Qui de sapientia gloriaris — audi verum verbum Domini! Filius Dei venit, non ad disputandum, sed ad declarandum!”
¹⁶“Doctos confundet et humiles exaltabit. Docebit quæ scribi non possunt, et scribet quæ deleri non possunt — in cordibus vestris!”
¹⁷Scribæ deriserunt et dixerunt, “Quid aliud magistrum desideramus? Libros et Commentarios habemus. Quod volumen affert magister tuus?”
¹⁸Et Elior dixit, “Nullum volumen affert, nam Ipse est Volumen. Verbum caro factum. Non leges eum; convenies ei.”
¹⁹Et illudebant ei. “Ænigmata affers, non revelationem. Redi ad speluncas unde venisti.”
²⁰Pauci tamen ex eis perturbati sunt, et puella eum silentio per triduum secuta est, et noctu interrogavit eum.
²¹Cum Avarum reliquisset, illa remansit, tamen cor eius excitatum est.
²²Elior deinde ad terram Cesretium, regnum meridionale, venit, armis fortis et victoria superba.
²³Ibi muri urbis metallo fulgebant, et bellatores etiam in atriis templorum se exercebant.
²⁴Inter eos Elior ad portas castra stetit et locuta est:
²⁵“Cesretii! Vos fortes estis in bello, sed maior est vis Domini! Deponite superbiam vestram, nam Princeps Pacis appropinquat!”
²⁶“Non veniet cum gladio aut vexillo, sed cum sanitate in manibus suis et veritate in lingua sua. Non terras, sed corda vincet.”
²⁷Milites deriserunt et dixerunt, “Veniat ergo, et vires eius experiamur!”
²⁸Et duces eorum dixerunt, “Nullus rex filium suum inter homines sine custodia mitteret. Fabulas loqueris.”
²⁹Unus autem ex eis, centurio senex, diu auscultavit, et nocte rogavit: “Num etiam nobis, qui multum sanguinis effudimus, ignoscet?”
³⁰Et Elior respondit, “Venit pro talibus qualis tibi, qui pondus factorum suorum sciunt et tamen pacem quærunt.”
³¹Ita Elior de oppido in oppidum, de monte in collem ibat, Verbum prædicans ut ei iussum erat. Vox eius non siluerat, quamquam rauca facta est usu.
³²Alii lapides iecerunt, alii panem attulerunt. Alii maledictiones clamaverunt, alii genua flecterunt ad benedicendum.
³³Ubique reliquit scintillam interrogationis — scintillam, parvam magnamve — et quamquam multi eam negarent, nemo eum oblivisci potuit.
³⁴Nondum nomen Filii eis nondum erat notum, sed promissio eos commovit. Verbum plantatum est, et cresceret.
³⁵Elior autem, corpore fessa sed fide ferox, singulis noctibus precabatur, dicens:
³⁶“Domine, stabiliam me. Ne me sinas aberrare a via quam præstitisti. Fac vocem meam ut tonitruum et animam meam ut silicem, ne deseram te.”
³⁷Et Dominus erat cum eo, quamvis invisibilis, et gressus eius non vacillabant.
³⁸Sed oculi zelotyporum in eum erant. Qui adventum maioris potentiæ timebant, susurrare et conspirare cœperunt.
³⁹Hora tentationis appropinquabat, quamquam nondum sciebat. Attamen pergebat, intrepidus et fidelis.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷MAGNÆ PROPHETIÆ
        ▷MAGNA PROPHETIA SAPIENTIÆ
            ▶1—2—3—4

English | Latin | Ελληνική