CODEX SACRUS GENESIS: CAPUT 5

CAPUT 5

¹Et cum Besaliel deiectus esset, ora superborum clausa sunt, et elati oculos suos in pulverem demiserunt.
²Regna Avari, Delmari, et Cesretii luxerunt quæ superbia effecerat, et populi corda sua ad Dominum converterunt.
³Sæpe de Amphisbæna, olim Besaliel, loquebantur, et quomodo caput contra Cælum sustulisset et humilis factus esset. Nomen eius tremulo spiritu pronuntiabant, ut liberi eorum timerent et meminissent.
⁴In profundo glaciali voragine, sub etiam ossibus Ivalis, Amphisbæna neque mortem neque solacium invenit.
⁵Densæ erant tenebræ et silentium magnum, sed frigus etiam maius, velut halitus ab universo ipso contentus.
⁶Ibi thronum ex pruina et lapide nigro fecit, et coronam eius erat anulus glacialis, serratus ut culpa.
⁷Et impiorum spiritus, qui Dominum spreverant et eius mandata in vita conculcaverant, ibi post mortem congregabantur — pondere crudelitatis suæ deorsum tracti, velut ferrum ad profundum.
⁸Amphisbæna eis dentibus catenisque regnabat, rex sine calore, cuius clementia torpida erat et iustitia propriæ desperationis resonabat.
⁹Damnati ignem clamabant et solam pruinam invenerunt. Calorem pænitentiæ quæsiverunt, sed etiam dolor in pectoribus eorum rigidus erat.
¹⁰Itaque Infernus non ex flamma sed ex frigore infinito factus est, ubi sol vocem non habebat et tempus instar vitri fragilis findebatur.
¹¹Interea Dominus cum populo suo manebat, iterum per urbes et montes ambulans, iuvenes docens et senes consolans.
¹²Liberos in ulnas suas collegit et de initiis eis narravit. Cum pastoribus sub astris sedebat et carmina eorum audivit.
¹³Præsentia eius erat balsamum fessis et lumen perditis. Et quamvis dolorem ob casum Besalielis tulisset, a vivis non avertit se.
¹⁴Populus obtulit munera sua — primitias messis, lanam optimam, fructus optimos — et ea cum gaudio coram Eo posuerunt.
¹⁵Sanctuaria cedro et lapide ædificaverunt, et in precibus suis dixerunt: “Non in via Amphisbænæ ambulemus, sed in vestigiis Domini, cuius manus mundum formavit et vox corda nostra stabilivit.”
¹⁶Et vidit Deus cultum eorum, et pænitentiam eorum, et bonitatem quæ adhuc inter eos florebat sicut germina viridia hieme.
¹⁷Dixit, “Superbia unius non potest destruere fidem multorum. Quamdiu populus meus me quærit, faciem meam non abscondam.”
¹⁸Et Dominus gregem suum pavit sicut pastor agnos, cum patientia et misericordia, custodiens eos a malis et ducens eos per aquas quietas.
¹⁹Et pax super Ivalim erat, per aliquod tempus.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷PRIMUM TESTAMENTUM
        ▷CODEX SACRUS GENESIS
            ▶1—2—3—4—5

English | Latin | Ελληνική