CODEX SACRUS GENESIS: CAPUT 4

CAPUT 4

¹In alto regno Cesretii, ubi nubes instar fumi super cacumina aspera convoluebantur, Besaliel in solio lapidis atri sedebat et in valles despiciens.
²Populus eius floruit; libri eorum legibus et doctrina pleni erant, urbes eorum rupes gradibus ascendebant, et discipuli eorum de stellis extra conspectum susurrabant.
³Et dixit Besaliel in corde suo: “Regnum inauditum exstruxi. Nulla manus nisi mea hæc mirabilia fecit. Nulla mens nisi mea talia perfecerunt.”
⁴Ad Dominum respexit, qui adhuc inter regna ambulabat, et quamvis labia eius laudes canerent, spiritus eius rebellionem concivit.
⁵“Quid est Dominus,” dixit ad concilium suum arctissimum, “nisi Ille qui nobis initium dedit? Nos autem — nos sumus qui ædificamus. Nos sumus qui formatimus.”
⁶Consiliarii eius anxie murmurabant, sed nemo eum increpare audebat, nam verba eius venustate involuta et ratione velata venerabantur.
⁷Tempore procedente, Besaliel nuntios ad Avarum et Delmarum misit, proclamans: “Ætas ambulandi sub terra præteriit. Non sumus pueri pastore egentes. Dii sumus iure nostro.”
⁸Avarum populus flebat et vestes scindebat. Delmaris populus silentium et dolorem tenebat. Sed in Cesretio, Besalielis sectatores voces in tonitruum plausu extulerunt.
⁹Deinde Besaliel ascendit cacumen montis Saret, qui cælos velut gladius perforabat, et ibi altare glaciei et ignis ædificavit.
¹⁰Et clamavit in firmamentum: “Si Deus es tu, et ego homo sum, ostendam est; si autem ego æqualis tibi sum, incurvent me omnia regna, quoniam thronus meus non est ex luto.”
¹¹Statim cælum obscuratum est, et nubes ab extremis Ivalis congregatæ sunt. Tonitrua fremebant quasi montes ipsi gemerent.
¹²Dominus descendit super montem Saret in splendore qui glaciem comburet et lapides vaporem effundere facit.
¹³Et tremuerunt populi trium regnorum, et multi genua procubuerunt, quia vox Domini erat sicut aquæ multæ et venti multi.
¹⁴“Besaliel,” dixit Dominus, “stultiam locutus es coram aures populi mei et te supra statum tuum attollere conatus es.”
¹⁵“Te mihi parem putas? Tum te Amphisbænam nominem, serpentem cum capite ad utrumque finem, semper in se contorquentem nec requiem inveniens.”
¹⁶“Utrinque loqueris, gloriam prædicans dum rebellionem moliris. Os es quod devorat et os quod decipit.”
¹⁷Et risit Besaliel, quamquam timor ossibus eius hærebat. “Rationem mihi dedisti. Vocem mihi dedisti. Feci tantum quod tu me posse facere fecisti.”
¹⁸“Ita,” inquit Dominus. “Et liber factus es, non perfectus. Superbiam elegisti, cum pacem eligere potuisses.”
¹⁹Et uno verbo percussit Dominus altare glaciei et ignis, et in mille fragmenta fractum est, et mons ingemuit et fissus est sub eo.
²⁰Ivalis late patefacta est, et chasmus nigrorum sub pedibus Besalieli hiacuit.
²¹“Non regnabis inter vivos,” dixit Dominus. “Sed non morieris, quia æternum te feci.”
²²“Ibis ad locum quem præparavi iis qui a me avertuntur — ad profunda, ubi calor ignotus est et lux non transit.”
²³Et Besalielem deiecit, et ille clamans in frigidum inane Inferni cecidit, spiraliter volans ultra solis aut lunæ iactum.
²⁴Cesretii incolæ perterriti montem fugiunt, multique in pulvere et cinere resipiscerunt.
²⁵Et ex illo die, Besaliel non amplius in terra viventium notus est, sed tantum ut Amphisbæna — Prima Lapsa, Rex Inferorum.
²⁶Mons qui Cælum tetigerat pruina obstructus erat, et nemo iterum eum ascendere audebat.
²⁷Dixit autem Dominus ad populum: “Non nolo destructionem; sed deos falsos non sustinebo, neque cum luto gloriam meam communicabo.”
²⁸“Sciatur hoc per generationes et generationes: quia sapientia sine timore Domini solum ad ruinam ducit.”
²⁹Et populi trium regnorum hanc fabulam in carmine et lapide posuerunt, ne obliviscatur.
³⁰Delmari fabulam in crystallo sculpserunt et igne accenderunt. Avari, eam singulis hieme, cum dies obscurissimi essent, canebant. Cesretii cacumen intactum, testem tacitum, reliquerunt.
³¹Et Dominus de cacumine recessit et reversus est ad sedem suam regni in populo, mærens sed imperturbatus.
³²Quamquam Besaliel ceciderat, manus Domini non abbreviata est, nec voluntas eius irrita.
³³Et dixit: “Pascam eos qui quærunt me, et viam humilium custodibo. Ne quis dicat ultra: ‘Sicut ego sum,’ ne forte et ipsi cadant in abyssos.”

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷PRIMUM TESTAMENTUM
        ▷CODEX SACRUS GENESIS
            ▶1—2—3—4—5

English | Latin | Ελληνική