CODEX SACRUS EXODI: CAPUT 2

CAPUT 2

¹Et Dominus, Altissimus et Æternus, intra se locutus est, non festinanter neque in ira, sed cum plenitudine longæ patientiæ.
²Quia Deus est misericordiæ, et tamen veritatis; longanimitatis, et tamen iustitiæ, nec mutatur.
³Et dixit: “Ambulavi inter eos, et dedi eis lumen meum, legem meam, et dilectum meum; locutus sum per regibus et per prophetas; admonui per ignem et per diluvium; sanavi ægrotos eorum, pavi esurientes, et cohibui manum exitii.”
⁴Non averti oculos meos ab afflictione eorum, neque clausi aures meas ad clamores eorum. Et me proiecerunt ex medio suo, quasi immundum. Averterunt faciem suam a me, et dixerunt: “Dii sumus nobis.”
⁵“Ecce,” dicit Dominus, “qui ædificant turres ut attingant cælum, et cor eorum longe est a summis. Mysteria stellarum revelant, et obliviscuntur eum qui creavit eas. Dona mea in instrumenta superbiæ converterunt.”
⁶“Calix scientiæ in virgam irrisionis factus est. Calix potestatis imperium et crudelitatem peperit. Calix sapientiæ — non bibunt, quamquam semper iterum offeratur.”
⁷Tum Dominus ad limen omnium rerum stetit, et ex profundo loci sancti cogitationis suæ consilium emisit quod sæcula formaret.
⁸“Num commorabor in populo qui non commorabitur mecum?” dicit Dominus. “Num commorabor in Ivalis, et irridear? Ambulabo in urbibus eius, et maledicar in plateis eius?”
⁹“Recedam,” dicit Dominus, “revertar in sanctum meum, et habitabo supra velamen, absconditus ab oculis superborum, et velatus a gentibus.”
¹⁰“Non in ira discedo,” dicit Dominus, “nec in ultione. Quia ira mea ad momentum est, et misericordia mea in æternum manet. Tamen tempus propinquitatis finitum est, et ætas quærendi iam incipiet.”
¹¹“Meminerit mei Ivalis, si vult. Invocet me homo, si desiderat. Ego autem non loquar de monte, neque scribam digito in lapide. Non ambulabo in horto in aurora diei.”
¹²“Super nubes ascendebo, et ero sicut sol post tempestatem. Videbo, et non videbor. Audiam, et non audiar. Et tamen numquam amare desinam.”
¹³Et vocavit Dominus sanctos suos, exercitum cælorum, stellas matutinas quæ cognoverunt eum ab primo flatu lucis.
¹⁴Et locutus est ad eos dicens: “Parate portas habitaculi mei et præparate atrium Altissimi, quoniam revertar ad locum habitationis meæ et relinquam filios hominum in semitis suis.”
¹⁵Et angeli inclinantes facies suas obœdierunt.
¹⁶Tunc Dominus manum extendit, non ad percutiendum, sed ad obsignandum. Et velum inter cælum et Ivalim obsignavit, ut nemo transiret nisi quem vocaverit, et nemo aspiceret nisi quem revelaverit.
¹⁷Et iterum locutus est, et vox eius erat sicut ventus super profundum, dicens: “Quærant me toto corde suo, et invenient me. Clament nocte, et inclinabo aurem meam. Esuriant iustitiam, et ego adhuc pascam eos.”
¹⁸“Sed manus mea non erit amplius in Ivalim, sicut erat in diebus antiquis. Ambulent gentes nunc fide, non visu. Eligant viam et videant quo ducat.”
¹⁹Et illo decreto, sollemni immutabilique, Dominus Deus Altissimus se paravit e medio creaturæ suæ surgere et ultra visionem hominis ascendere.
²⁰Et cælum silentio gravi commotum est, et Ivalis quid eventurum esset nesciebat.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷PRIMUM TESTAMENTUM
        ▷CODEX SACRUS EXODI
            ▶1—2—3

English | Latin | Ελληνική