CODEX SACRUS EXODI: CAPUT 3

CAPUT 3

¹Et factum est, in hora decreta ab origine mundi, ut Dominus Deus Altissimus se recessit de medio Ivalis.
²Et non erat tuba, neque ignis, neque magnus sonitus; sed magna quies cecidit super omnes orbis terrarum angulos, et spiritus creationis siluit præ reverentia.
³Sol non cum splendore ortus est, sed luctu velatus est, et cæli vestimento canitio tecti sunt, quasi vidua in diebus luctus.
⁴Ascenderat enim Dominus in habitaculum suum, et cæli post eum clausi sunt, et nomine suo limen signavit, ne res immunda intraret.
⁵Et a die discessus Eius cœperunt centum dies doloris, quibus lux solis obscurata est et calor Ivalis aufugit.
⁶Ventus frigescit, quamquam nondum hiems advenerat, et pruina herbam matutinam tetigit in locis ubi pruina numquam visa erat.
⁷Aves cantus suos intermiserunt, et in ære humiliter volaverunt, quasi vocem perditam quærentes. Bestiæ agri anxiæ movebantur, et pecus lac per multos dies non dederat.
⁸Arbores ramos suos incurvaverunt, non tempestate aut tempestate, sed quasi dolorem cognoscerent; et folia earum non cum coloribus autumnalis mutata sunt, sed silentio arescebant et cadebant.
⁹Mare cum gravi gemitu ad litoribus gemebat, et flumina lente et nigra sub cælo sine sole fluebant.
¹⁰Et inter filios hominum magna erat perturbatio et timor. Causam nesciebant, sed inane sentiebant. Nam etsi corda eorum longe a Deo aberraverant, tamen animæ eorum propter amissionem propinquitatis eius clamabant.
¹¹In urbibus, viri ad cælum spectandum congregati sunt, et inter se dixerunt, “Ubi est splendor diei? Ubi est calor qui Ivalim osculatus est? Certe magna quædam dolor nobis imminet.”
¹²Magi cælos scrutati sunt et nullum signum aut omen invenerunt, nisi densam nubem quæ transire non volebat.
¹³Reges in soliis suis sederunt et turbati sunt. Scribæ volumina vetera aperuerunt et verba antiqua legerunt, significationem in luctu mundi quærentes.
¹⁴Et quidam, verba prophetarum et visionum vatum iamdudum mortuorum memores, dixerunt: “Recessit Dominus a nobis. Væ Ivali, quoniam ascendit Deus ad locum sanctum suum.”
¹⁵Alii irridebant et dicebant: “Numquam inter nos fuit. Hæc nihil aliud sunt quam opera naturæ.” Et magis obscurata sunt corda eorum.
¹⁶Humiles autem flebant et pænitentiam egerunt. Ieiunabant et se saccis induerunt, clamantes: “Reverte ad nos, Domine. Ne in æternum avertas vultum tuum.”
¹⁷Et septimo die doloris, propheta e deserto surrexit, pallio aspero indutus, et facies eius pallida erat fame et visione.
¹⁸Locutus est in plateis urbis magnæ, dicens: “Hæc dicit Dominus, Deus qui cælos formavit et extendit Ivalim: Non in ira, sed in dolore recessi. Non ut destruam, sed ut quærar, recessi.”
¹⁹“Quærite me dum adhuc inveniri possum; invocate me dum dies adhuc redimi potest. Appropinquavit enim nox, et multi dormient et non evigilabunt ad sapientiam.”
²⁰Et quamquam multi eum audiverunt et aures averterunt, quidam compuncti sunt corde et crediderunt, et iterum ad vias Domini converti cœperunt.
²¹Dies tamen graves et obscuri perdurabant, et multorum corda languescebant.
²²Matres liberos suos lana involvebant, quamquam non erat tempus aptum, et infantium vagitus frigore quod etiam meridie permanserat sistens.
²³Ignes in focis accendebantur ubi nulli ignes mensibus æstivis visi erant. Et homines ad cælum misericordiam petebant, sed cælum non respondit.
²⁴Sacerdotes in sanctuariis thura accendebant, et preces mane vespereque offerebant, cæli autem clausi manebant, et vox Domini silebat.
²⁵Sic dies transierunt, unus post alterum, quisque similis priore, donec centum numerarentur.
²⁶Deinde, centesimo die, aurora per colles lente serpente, tenuis splendor per cinereum erupit.
²⁷Non erat plena lux veteris, sed mollis splendor, quasi spei diu oblitæ sed nuper recordatæ.
²⁸Et ventus, calidus et lenis, ramos arborum movit, et aves capita sustulerunt et iterum cantaverunt.
²⁹Pruina ex agris recessit, et flores qui languerant vultus ad cælum sustulerunt.
³⁰Et populus mirabatur, dicens: “Dominus adhuc in throno suo est. Etsi non ambulat in nobis, tamen misericordia eius manet. Ne obliviscamur eum iterum.”
³¹Alii vero ad sua consilia conversi sunt, dicentes: “Tempus mirum erat. Nunc finitum est.”
³²Itaque mundus in ætatem silentii ingressus est, in qua Dominus non voce sua, sed per signa et tempora, per corda hominum et susurrum Spiritus locutus est.
³³Et beati erant qui eum adhuc quærebant, quamvis grave velum in cælo iaceret.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷PRIMUM TESTAMENTUM
        ▷CODEX SACRUS EXODI
            ▶1—2—3

English | Latin | Ελληνική