MAGNA PROPHETIA MIRABILIS: CAPUT 4

CAPUT 4

¹Et factum est ut regnorum gubernatores et summi sacerdotes, de crescente Prophetæ sectatore audito, invidia et ira implerentur.
²“Hic vir,” inquiunt, “cordes populi mutat. De potestate non nostra, de regno non nostro, loquitur. Si eum pergere sinimus, nemo nos audiet, et nomina nostra e memoria evanescent.”
³Miserunt itaque turbas exploratores ut audirent, et scribas qui verba eius scriberent, sperantes ut errorem in sermonibus eius invenirent.
⁴Sed Iora solum adventum Filii et miracula quæ secutura essent prædicavit. Neminem falsum appellavit, nec populum ad rebellionem incitavit.
⁵Nihilominus, verba eius divini ignis pondus ferebant, et multi a ritibus inanibus et precibus exanimis ad Deum viventem quærendum averterunt.
⁶In secretis cubiculis, principes conspiraverunt. “Si eum refutare non possumus, silentium ei imponere debemus. Melius est unus homo perire quam gens tota commoveri.”
⁷Itaque eum nocte in urbe meridionali Nareth comprehenderunt, dum sub olea dormiret.
⁸Cohors custodum funibus et baculis eum oppugnavit. Non fugit, nec restitit, sed placide surrexit et dixit: “Tempus venit. Verbum seminatum est. Fiat voluntas Domini.”
⁹Sole oriente eum per vias traxerunt, et populus, hoc audito, magna multitudine congregatus est.
¹⁰Multi autem flebant et clamabant, dicentes: “Quid mali hic fecit? De sanatione et misericordia tantum loquitur!” Custodes autem eos lanceis percusserunt.
¹¹Ad tribunal seniorum et sacerdotum eum adduxerunt, qui eum accusaverunt, dicentes: “Pacem turbas et de rege falso loqueris.”
¹²Respondit Iora, “Non de rege hominum loquor, sed de Filio Dei, qui venit cum sanitate in manibus suis et veritate in lingua sua.”
¹³“Non sum princeps, nec dignus sum ut calceos eius solverem. Sed vocatus sum ut viam eius pararem, et id feci.”
¹⁴Iudices inter se contulerunt; et timentes populum, elegerunt non publice lapidare eum, sed clam interficere.
¹⁵Nocte illa, tenebris tectis, eum ad collem excelsum extra urbem, ubi patibula posita erant, duxerunt.
¹⁶Ultimam ei occasionem obtulerunt: “Retracta verba tua et vive. Abnega hunc Filium venturum, et liber ibis.”
¹⁷Sed Iora respondit, “Etiam si linguam meam ex ore meo avelleres, veritas non irrita fieret. Filius venit. Miracula eius cæcos videre et mortuos resurgere facient. Nihil cursum eius deflectet.”
¹⁸Ligaverunt igitur manus et pedes eius et laqueum circa collum eius posuerunt.
¹⁹Et Iora ad cælum sustulit et dixit, “Domine, feci ut iussisti. Spiritum meum in manus tuas commendo.”
²⁰Tum funiculum traxerunt, et Iora, propheta Dei, in monte suspensus est.
²¹Silentium magnum in turbam cecidit, et ventus frigidus per campum transiit.
²²Populus autem tristis corde egressus est. Multi autem verba eius occultaverunt, timentes principes, promissionem autem tenentes.
²³Et quamvis corpus eius in sepulcrum sine inscriptione coniectum esset, nomen tamen Ioræ inter fideles diffusum est, et verba eius tamquam carmen sanctum repetita sunt.
²⁴Dominus enim per illum locutus est, et martyrium eius sanguine testimonium veritatis obsignavit.
²⁵Et in omnibus tribus regnis memoria tenebatur Prophetam olim inter ea ambulasse, adventum Filii, qui magna mirabilia facturus erat, annuntians.
²⁶Fideles autem exspectabant, horizontem spectantes, cordibus spe ardentibus.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷MAGNÆ PROPHETIÆ
        ▷MAGNA PROPHETIA MIRABILIS
            ▶1—2—3—4

English | Latin | Ελληνική