CODEX SACRUS DISORDIÆ: CAPUT 1

CAPUT 1

¹Et factum est ut tres reges, bibentes ex sanctis calicibus, de monte fœderis descenderunt et ad populum suum redierunt.
²Et magna lætitia inter populos Delmaris, Cesreti, et Avariorum erat, nam reges multos dies in monte morati erant, et corda populi desiderio languescerant.
³Sed non redierunt sicut discedebant, quia signum Domini erat super eos, et signum electionis eorum spiritui eorum adhæsit.
⁴Primus venit Loras, rex Delmaris, et adventus eius fuit sicut aurora post longam noctem. Vultus eius intellectu fulgebat, et verba oris eius erant sicut mel et ferrum.
⁵Congregavitque populum suum in magna aula lapidea, et locutus est eis omnia quæ Dominus ostenderat ei.
⁶De stellis earumque viis, de temporum conversione et secretis linguis Ivalis eos docuit.
⁷Dedit eis mensuras ædificiorum et signa sermonis eorum, et aperuit volumen memoriæ et ligavit illud atramento et luto.
⁸Et populus miratus est, dicens: “Vere ambulaverunt dii cum rege nostro, quia scientia eius infinita est, et aspectus eius usque ad ossa montium penetrat.”
⁹Et generationes suas et nomina rerum notare cœperunt. Aulas doctrinæ et templa logicæ ædificaverunt, et leges ratione et sermone constituerunt.
¹⁰Omnia interrogaverunt, nullumque mysterium inscrutatum reliquerunt. Et sapientia inter eos crevit sicut oliva in valle crescit, lente sed perenniter.
¹¹Multi tamen superbi facti sunt et in cordibus suis dixerunt: “Super omnes gentes ascendamus, quia soli nos functiones mundi intellegimus.”
¹²Tum venit Baltrain, rex Cesreti, et reditus eius fuit sicut sonus tubæ in agro. Stetit coram militibus suis non togis sed lorica indutus, et robur bracchiorum eius omnibus manifesta erat.
¹³Et levavit vocem suam in porta civitatis, clamans: “Reversus sum cum potestate, et cum ea pacem et imperium stabiliam.”
¹⁴Populum suum artes belli et imperii, gubernationis et gladii docuit. Muros magnos et turres speculatorias ædificavit, et duces ad pugnam ducendam et gubernatores ad pacem imperandam erudivit.
¹⁵Vexillum in colle sustulit, et nemo vocem eius impugnare ausus est. Agri lege fecundi facti sunt, et hostes terræ expulsi sunt.
¹⁶Et Cesreti incolæ læti sunt, dicentes: “Benedictus rex qui defendit terram! Virga eius iustitia et gladius eius salus.”
¹⁷Didicerunt iter et iusiurandum, et honor illis factus est quasi panis.
¹⁸Sed inter eos etiam exorti sunt viri qui non iustitiam sed fortitudinem amabant, qui dixerunt: “Capemus quod non est nostrum, nam fortes infirmis dominabuntur, et sola robur ius determinat.”
¹⁹Et cœperunt vi ponderare dignitatem, et multa corda indurata sunt.
²⁰Tandem venit Cadra, rex Avarum, et reditus eius fuit velut ventus qui per lucum transit. Non cum pompa ingressus est neque iactanter locutus est, sed inter suos silentio et cum lacrimis ambulavit.
²¹Et congregati sunt ad eum dicentes: “Quid vidit rex noster, ut flat apud nos?”
²²Cadra autem leniter locutus est, docens eos non regere neque discere, sed videre — videre cor hominis et animam mundi.
²³Semitas pacis, servitii et exspectationis, plantationis et sanationis eos docuit. Cum fractis ambulavit et cum pauperibus sedet.
²⁴Et qui eum sequebantur facti sunt mites et sapientes, pleni gratia et tardi ad iram.
²⁵Avarum gentes hortos et quietas aulas ædificaverunt, et iudices eorum pastores appellabantur, non enim solum rebus iuris sed etiam animis advenientium curabant.
²⁶Et populus regem suum amabat, et dicebat, “Vere, sapientia eius non in libris nec in gladiis, sed in via sua est.”
²⁷Sed etiam inter eos erant qui exspectando defessi sunt, et dixerunt, “Simus sicut alii. Cur non et nos thronos et vexilla et muros magnos haberemus?”
²⁸Itaque semina ambitionis radices egerunt, etiam in solo sapientiæ.
²⁹Sic tres reges redierunt, et dona quæ attulerunt instar arborum in medio populorum suorum plantata sunt: scientia in terra Delmaris, potentia inter populos Cesretios, sapientia inter Avarios.
³⁰Et per tempus aliquod, arbores fructus bonos fecerunt, et reges cum iustitia et pace regnaverunt.
³¹Et Ivalis quieta erat, et dies longi ac clari erant. Et multi dixerunt: “Vere Dominus nobiscum est, quia reges benedictionem de monte attulerunt.”
³²Attamen sub benedictione umbra latebat, et oculi hominum cœperunt se convertere, non autem ad Dominum, sed ad alios.
³³Et in multorum cordibus, dona onera, et onera idola facta sunt.
³⁴Dominus autem, qui omnia ab initio videt, ea adhuc respexit et exspectavit — quoniam corda hominum ei nota sunt.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷PRIMUM TESTAMENTUM
        ▷CODEX SACRUS DISORDIÆ
            ▶1—2—3—4

English | Latin | Ελληνική