CODEX SACRUS DISORDIÆ: CAPUT 2

CAPUT 2

¹Et accidit, cum dona trium calicum fructum tulissent in terris Delmaris, Cesretii et Avaris, ut corda hominum elevarentur.
²Et viderunt opera manuum suarum, et dixerunt unusquisque ad fratrem suum: “Ecce, est ulla gens similis nobis?”
³Delmar incolæ volumina et litteras multiplicabantur; Cælos ponderabant, pulveremque numerabant. Turres ad studium et cryptas secretis ædificabant, et verba eorum Ivalim velut ros implebant.
⁴Sed quo plus sciebant, eo plus scire cupiebant; et quod sciri non poterat, negabant. Et in superbia sua, deos ex mentibus suis et idola ex scientia sua fecerunt.
⁵Simplices deriserunt, pauperes despiciebant, dicentes: “Nemo loquatur nisi doctus; manus tollatur quæ calamum non teneat.”
⁶Inter quos ortæ sunt factiones disputantium, et sapientes inter se conversi sunt, non veritatem sed dominationem in conciliis cogitationum quærentes.
⁷Et invidia inter eos crevit, et nemo de lucro alterius gaudebat. Sed quisque suum secretum celabat, et docere nolebat ne frater eum superaret.
⁸Sic scientia velum facta est, et lux quæ e calice fulserat obscurata est.
⁹Et Cesreti incolæ potentes facti sunt, et vexilla eorum colles texerunt. Exercitus eorum velut flumina ferrea processerunt, et nemo ante exercitum eorum resistere potuit.
¹⁰Ædificaverunt castella in omni monte et destruxerunt munitiones vicinorum suorum, et leges eorum ultra fines eorum pervenerunt, terras quas numquam viderant devincientes.
¹¹Sed non contenti erant, et reges Cesreti inter se dixerunt, “Cur ulla gens libera maneret, dum nos donum potestatis gerimus?”
¹²Et sustulerunt gladios suos contra fratres suos, dicentes: “Sub iugum nostrum eos subiiciamus, quia imbecilles sunt et ordinem regiminis nesciunt.”
¹³Et bellum in nomine pacis, victoriam in nomine unitatis gesserunt.
¹⁴Iuvenes pro militibus, senes pro tributo habebantur. Clamor victorum ad cælum ascendebat, sed corda incolarum Cesreti immobilia manebant.
¹⁵Duces autem eorum clamaverunt, dicentes: “Quæ similis gens nostræ? Nonne dii nos dederunt fortitudine et dominio?”
¹⁶Inter eos tamen erant etiam superbi et crudeles, qui non iustitia, sed dominio gaudebant.
¹⁷Et sic donum potestatis in virgam oppressionis factum est, et pax terræ sanguine innocentium empta est.
¹⁸Nunc populus Avarum, qui poculum sapientiæ elegerat, aliquamdiu seorsum mansit. Terram colebant et ægros curabant, et cum lenitate et misericordia iudicabant.
¹⁹Sed gloriam aliarum tribuum crescentem conspexerunt, et corda eorum inquieta facta sunt. Inter se dixerunt, “Cur nomina nostra non commemorantur? Cur facta nostra in aulis regum non cantantur?”
²⁰Et cum invidia turres populi Delmaris et exercitus Cesretii aspexerunt.
²¹Et spiritus malcontentiæ in terra ortus est, et iuvenior generatio voces suas extulit, clamans, “Quid prodest in pace, si obscuritate emitur? Num semper laborabimus, dum alii gloriam et laudem accipiunt?”
²²Et quidam ex eis dixerunt, “Consilium cum Delmaris incolis capiamus, ut discamus; fœdus cum Cesreti incolis ineamus, ut vires adipiscamur.”
²³Et sapientiam suam pro scientia, pacem suam pro potentia permutare cœperunt.
²⁴Et quamquam maiores natu flebant et monebant, vox multitudinis audacior facta est, et corda eorum a viis patrum aversa sunt.
²⁵Tunc sapientia facta est vestimentum ostentationis, et non semita in silentio ambulata. Et mites obliti sunt, et quieti derisi sunt.
²⁶14 zelus autem excitavit se quasi serpens in populo, reptans inter domos, et mordens calcaneas humilium.
²⁷Sic in singulis regnis, benedictiones amaræ versæ sunt. Et tres populi, olim parte sua contenti, inter se cum invidia et suspicione aspicere cœperunt.
²⁸Delmari incolæ dixerunt, “Cesretii incolæ mundum regunt, sed bruti sunt. Erudiamus eos, ut nobis serviant.”
²⁹Cesretii incolæ dixerunt, “Delmar incolæ callidi sunt, sed imbecilles. Eos custodiamus, ut a nobis confidant.”
³⁰Et ambo de populo Avari dixerunt, “Taciti sunt, sed callidi. Quis scit quæ machinationes in silentio eorum latent?”
³¹Tum fœdera dolo inita sunt, pacta vanitate composita. Una tribus secreta, altera arma, tertia consilia permutavit.
³²Unusquisque autem lucrum suum quæsivit, et non sunt qui recordati sint Domini, neque fœderis in monte.
³³Et exortæ sunt urbes magnæ in campis et turres altæ in montibus. Agri fructus ferunt et arcæ auro plenæ sunt. Sed corda hominum vacua erant.
³⁴Et reges senuerunt, et filii eorum surrexerunt pro eis. Et filii non recordati sunt sancti calicum, neque Dei, qui dederat eis.
³⁵Et crevit contentio in terra, et frater fratrem prodidit. Gladius non solum in peregrinum, sed etiam in cognatum extulit se.
³⁶Et quæque tribus quæ aliæ habebant cupiebat: Delmari populus imperium, Cesretii populus scientiam, Avari populus gloriam quæsivit.
³⁷Et nemo Dominum quæsivit.
³⁸Sic dona in catenas contorta sunt, et lux benedictionis in flammam belli versa est.
³⁹Factumque est vespere et mane, dies primus tristitiæ.

▷SEPTEM SCRIPTURÆ ECCLESIÆ GLABADENSIS
    ▷PRIMUM TESTAMENTUM
        ▷CODEX SACRUS DISORDIÆ
            ▶1—2—3—4

English | Latin | Ελληνική